Goed nieuws zegt de dokter blij als ze de kamer inkomt. Pffffffff, opluchting bij Alex en mij.
Beide beenmergpuncties zijn schoon. En uit de CT scan blijkt dat het kleine restje litteken- en/of tumorweefsel kleiner is geworden. De MIBG ligt nog wel een klein beetje op, dat is gelijk aan de vorige keer. Al is het heel minimaal en een heel licht, het valt ons tegen. We hoopten op een MIBG die ‘clear’ zou zijn. De kans is aanzienlijk dat wat oplicht uitgerijpte neuroblastoomcellen zijn. Je hebt alleen niet de zekerheid. De dokter ziet onze telleurstelling en probeert de twijfel weg te nemen. Really, she looks great! At the outside and at the inside. Ze besluit om volgende week de MIBG scan ook nog aan haar collega’s te laten zien. Hier horen we nog van. Eenmaal thuis bedenken we ons dat de communicatie hier toch ook anders is dan in Nederland. Ze zijn voorzichtiger in hun formuleringen en nemen in kwadraat het zekere voor het onzekere.
Tjonge. Alex en ik zijn moe en mat. Niet de gewenste opluchting en toch goede resultaten. Dit zijn bizar stressvolle momenten voor ons. Ondertussen is lise vrolijker dan ooit en eet ze voor 2!
Lise 