Half maart was er even paniek. Lise klaagde over een vervelend gevoel in haar lichaam, iets wat er eerder nog niet was en nu wel.
Ze was ook onrustig, meer hangerig en het was snel niet goed. Precies zoals ieder kind zul je als lezer misschien denken. Maar voor ons leken deze signalen teveel op het gedrag van Lise in de maanden voor de diagnose. Na een paar dagen aanzien en toenemende onrust bij ons en met name bij mij (Manon) een mail met kattebel naar Prof. Hoogerbrugge verstuurd, met het verzoek het onderzoek van half april om deze reden te vervroegen. Volgende dag belde de secretaresse dat we de dag erna konden komen.
Wat ik ook voelde was dat er iets dieps, wezenlijk en pijnlijks in mij getriggerd was, en laat ik het maar gewoon noemen… het was de doodsangt, de angst Lise (alsnog) te verliezen. Dit aanpakken was in mijn beleving net zo relevant als naar het Radbout gaan voor onderzoeken voor Lise. Dus voor we naar Radbout gingen heb ik een energetische sessie gedaan bij Mirjam Bosma. Hoe dat werkt. tjsa, het is loslaten van wat aanwezig is in je lichaam. Oud zeer, triggers, impulsen, patronen in je lijf (in organen, spieren, pezen, zelfs op celniveau). Enegetische informatie die we met ons meedragen. “Bakken” heb ik losgelaten, als een koude stroom de aarde in. En geloof het of niet, terug thuis was Lise zo vrij en opgewekt. Zo had ik haar in weken, maanden niet gezien. Eenmaal in het Radboud huppelde ze de Professor tegemoet, waarbij hij ons aankeek van ehhh… gaat goed toch zo te zien. Na lichamelijk onderzoek en wat vragen aan Lise, die vanaf dat moment nergens meer last van had, nog een buikecho voor de zekerheid. Prima echo en week later kwam ook een goede uitslag van de urine binnen. Een heftig voorbeeld van hoe kinderen ons spiegelen. Lise had last van mijn onrust, mijn diep(st)e angst en op mijn beurt dacht ik dat ze misschien toch weer… en zo gaat dat in het wonderlijke leven.
Maar het gaat dus goed met Lise.
Dank voor je aandacht en belangstelling..