Laatste controle..

“Maaaaaaama!! Kom eens kijke! We hebben een smiley in bad. Het is vast een teken dat de controle morgen goed gaat.”

De volgende ochtend rijden we naar het Radboud voor de laatste controle. Lise kijkt er al weken naar uit; echt voor de allerlaatste keer nu. We gaan met z’n allen, Michelle moet ook mee 😀 Eerst krijgt Lise een uitgebreide buikecho. Deze duurt langer dan anders. En wanneer de radiologe Lise voor derde keer vraagt om op haar rechterzij te gaan liggen en nog eens grote hap lucht te nemen worden we stil. Nee, zegt ze. Nee, het is goed! Ik wilde er absoluut zeker van zijn, dacht iets te zien maar het is haar darmvlies. Poehh, een zucht van opluchting bij ons allemaal… en blijdschap. Dan door naar de oncoloog. Bloedprikken, urine inleveren en eindgesprek. Na een korte terugblik en gemeenschappelijke conclusie dat het bijzonder is dat Lise na vijf jaar nog steeds schoon is willen wij afronden. De oncoloog begint dan over de Later poli. Wij zijn gereserveerd. Willen nu vooral stilstaan en vieren dat het de laatste controle is. De oncoloog denkt hier anders over en onderstreept stellig, ook tegen zijn arts collega, het belang van grondig onderzoek om de lange termijn schade in kaart te brengen. Zeker bij de omvang van de behandeling die Lise heeft gehad is er schade op langer termijn, de vraag is welke en in welke hoedanigheid. Door onderzoek te doen kun je op tijd kunt anticiperen. Zoals b.v. met haar lengte. Wanneer we daar iets mee willen met groeihormonen moeten we daar niet te lang mee wachten. Ehhhhhhhhh….. nou daar denken we nog over na en wachten de oproep af. We ronden het gesprek met de voor ons onbekende oncoloog af en gaan nog even op zoek naar Marietje om afscheid te nemen. Maar Marietje zegt, ik zie jullie toch nog op de Laterpoli. Wanneer ik zeg dat we twijfelen geeft ook zij aan dat het belangrijk is. Je weet niet wat je nog allemaal tegen gaat komen. Via de laterpoli zijn de lijntjes met eventueel benodigde specialisten kort. We zijn bekend met haar verhaal, zou het wel doen… Een ander begint over mogelijke problemen psychisch, emotioneel maar ook bij het afsluiten van een levensverzekering kunnen we helpen. Wowww…… beetje beduusd verlaten we het ziekenhuis.  ‘s-Avonds is Lise verdrietig. Dit was toch de laatste keer mama? Wat moet ik dan doen bij dat grote onderzoek. Ik wil geen bloed prikken meer. En wat kan er nog mis zijn dan. Lise moet huilen en ik laat ook mijn tranen gaan. Tjemig. Het ene boek sluit, maar een andere wordt  standaard en protocolair geopend. Het duurt een paar dagen om weer bij onszelf en ons vertrouwen en intuïtie  uit te komen. We hebben het gevoel dat het wel los gaat lopen, ook met de effecten op langer termijn. We gaan hier in alle rust nog over nadenken. Nu eerst de uitslag afwachten…